Bu kitabin özel konusu Kayip Zamanin Izindenin anlatisidir. Okurun da dikkatini cekmis olabilecegi gibi ne baslikta ne de alt baslikta bu kitabin özel konusundan bahsediliyor. Asil mesele su ki, buradaki Proust anlatisi sik sik ve bazi okurlarin sinirini bozacak sekilde, daha genel hususlara dalmak icin göz ardi edilmis ya da bugünlerde denildigi gibi edebiyat teorisi, daha net bir ifadeyle anlati teorisi anlatibilim elestiriyi bir kenara itmis görünecektir.
Kayip Zamanin Izindeyi genel bir anlatinin ya da roman anlatisinin, otobiyografik anlatinin ya da herhangi baska bir sinif, tür ve cesitte anlatinin basit bir örnegi gibi ele almak benim acimdan pek mümkün görünmüyor. Bütünü bakimindan alindiginda Proust anlatisinin özgüllügü baska bir seye indirgenemez ve her türlü cikarsama bir yöntem hatasi olacaktir; Kayip Zamanin Izinde yalnizca kendi kendinin örnegidir. Ama diger yandan, bu özgüllük ayristirilamaz degildir ve onun her analiz edilebilir özelligi bir baglantiya, karsilastirmaya ya da bir perspektife kavusturulmaya elverislidir. Her eser gibi, her organizma gibi, evrensel ya da en azindan bireysel ötesi bilesenlerden mürekkeptir ama o bunlari özel bir sentezde, kendine özgü bir bütünlükte bir araya getirmistir.
